De pakijsbedekking in de Noordelijke IJszee is gedaald tot het op één na laagste niveau sinds het begin van satellietwaarnemingen in 1979, zeiden wetenschappers van de Amerikaanse regering maandag.
Tot deze maand heeft de bevroren schedel van de aarde slechts één keer in de afgelopen 42 jaar minder dan 4 miljoen vierkante kilometer (1,5 miljoen vierkante mijl) afgelegd.
Het noordpoolgebied zou al in 2035 zijn eerste ijsvrije zomer kunnen meemaken, meldden onderzoekers vorige maand in het tijdschrift Nature Climate Change.
Maar al die smeltende sneeuw en ijs verhogen niet direct de zeespiegel, net zoals smeltende ijsblokjes geen glas water morsen, wat de ongemakkelijke vraag oproept: wat maakt het uit?
Toegegeven, dit is slecht nieuws voor ijsberen, die volgens een recente studie al op weg zijn naar uitsterven.
Ja, dit betekent zeker een ingrijpende transformatie van de mariene ecosystemen van de regio, van fytoplankton tot walvissen.
Het blijkt dat er verschillende redenen zijn om bezorgd te zijn over de bijwerkingen van het krimpende Arctische zee-ijs.
Misschien wel het meest fundamentele idee, zeggen wetenschappers, is dat krimpende ijskappen niet alleen een symptoom zijn van de opwarming van de aarde, maar er ook een drijvende kracht achter zijn.
"Het verwijderen van zee-ijs legt de donkere oceaan bloot, wat een krachtig feedbackmechanisme creëert", vertelde geofysicus Marco Tedesco van het Earth Institute van Columbia University aan AFP.
Maar toen het spiegeloppervlak werd vervangen door donkerblauw water, werd ongeveer hetzelfde percentage van de thermische energie van de aarde geabsorbeerd.
We hebben het hier niet over postzegelgebied: het verschil tussen het gemiddelde ijskapminimum van 1979 tot 1990 en het laagste punt dat vandaag is geregistreerd, is meer dan 3 miljoen vierkante kilometer - twee keer zoveel als in Frankrijk, Duitsland en Spanje samen.
De oceanen absorberen al 90 procent van de overtollige warmte die wordt geproduceerd door antropogene broeikasgassen, maar dit brengt kosten met zich mee, waaronder chemische veranderingen, enorme hittegolven op zee en stervende koraalriffen.
Het complexe klimaatsysteem van de aarde omvat onderling verbonden oceaanstromingen die worden aangedreven door wind, getijden en de zogenaamde thermohaliene circulatie, zelf aangedreven door veranderingen in temperatuur ("warmte") en zoutconcentratie ("pekel").
Zelfs kleine veranderingen in de oceaantransportband (die tussen de polen doorloopt en alle drie de oceanen overspant) kunnen verwoestende gevolgen hebben voor het klimaat.
Bijvoorbeeld, bijna 13.000 jaar geleden, toen de aarde overging van een ijstijd naar een interglaciale periode waarin onze soort kon gedijen, daalde de temperatuur wereldwijd plotseling met een paar graden Celsius.
Geologisch bewijs suggereert dat een vertraging van de thermohaliene circulatie, veroorzaakt door een massale en snelle instroom van koud zoet water uit het Noordpoolgebied, gedeeltelijk de schuld is.
"Zoet water van de smeltende zee en het grondijs in Groenland verstoort en verzwakt de Golfstroom", zegt onderzoeker Xavier Fettweiss van de Universiteit van Luik in België.
"Daarom heeft West-Europa een milder klimaat dan Noord-Amerika op dezelfde breedtegraad."
De enorme ijskap op het land in Groenland verloor vorig jaar meer dan 500 miljard ton schoon water, dat allemaal in zee lekte.
Het recordbedrag is deels te danken aan stijgende temperaturen, die in het noordpoolgebied twee keer zo snel stijgen als op de rest van de planeet.
"Verschillende studies hebben aangetoond dat de toename van de Arctische pieken in de zomer deels te wijten is aan de minimale hoeveelheid zee-ijs", vertelde Fettwiss aan AFP.
Volgens een studie gepubliceerd in het tijdschrift Nature in juli, is het huidige traject van klimaatverandering en het begin van een ijsvrije zomer, zoals gedefinieerd door het Intergovernmental Panel on Climate Change Climate Panel van de VN, minder dan 1 miljoen vierkante kilometer.tegen het einde van de eeuw zullen de beren inderdaad verhongeren.
"Door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde hebben ijsberen in de zomer steeds minder zee-ijs", vertelde hoofdauteur Stephen Armstrup, hoofdwetenschapper bij Polar Bears International, aan AFP.