Met zo weinig mensen zou je denken dat het Noordpoolgebied een plasticvrije zone zou worden, maar een nieuwe studie laat zien dat dat niet ver van de waarheid is. Onderzoekers die de Noordelijke IJszee bestuderen, vinden overal plastic puin. Volgens Tatiana Schlossberg van de New York Times lijken Arctische wateren een stortplaats voor plastic die met oceaanstromen drijft.
Plastic werd in 2013 ontdekt door een internationaal team van onderzoekers tijdens een reis van vijf maanden rond de hele wereld aan boord van het onderzoeksschip Tara. Onderweg namen ze zeewatermonsters om te controleren op plastic vervuiling. Hoewel concentraties van kunststoffen over het algemeen laag waren, bevonden ze zich in een bepaald gebied in Groenland en in het noorden van de Barentszee waar de concentraties ongewoon hoog waren. Ze publiceerden hun bevindingen in het tijdschrift Science Advances.
Het plastic lijkt poleward te bewegen langs de Thermohaline -gyre, een oceanische "transportband" -stroom die water uit de lagere Atlantische Oceaan naar de polen draagt. "Groenland en de Barents Sea zijn doodlopende weg in deze poolpijplijn," zei hoofdstudie -auteur Andrés Cozar Cabañas, een onderzoeker aan de Universiteit van Cadiz in Spanje, in een persbericht.
De onderzoekers schatten dat de totale hoeveelheid plastic in de regio honderden ton is, bestaande uit honderdduizenden kleine fragmenten per vierkante kilometer. De schaal kan nog groter zijn, zeiden de onderzoekers, omdat plastic zich mogelijk heeft verzameld op de zeebodem in het gebied.
Eric van Sebille, co-auteur van de studie, vertelde Rachel van Sebille in The Verge: "Hoewel het grootste deel van het Noordpoolgebied prima is, is er Bullseye, er is deze hotspot met zeer, zeer zwaar vervuilde wateren."
Hoewel het onwaarschijnlijk is dat het plastic rechtstreeks in de Barentszee zal worden gedumpt (een ijskoude waterlichaam tussen Scandinavië en Rusland), suggereert de toestand van het gevonden plastic dat het al geruime tijd in de oceaan is.
"Fragmenten van plastic die aanvankelijk inches of voeten in grootte kunnen zijn, worden bros wanneer ze worden blootgesteld aan zonlicht, en breken vervolgens af in kleinere en kleinere deeltjes, waardoor dit stuk plastic van het millimeter-formaat uiteindelijk wordt gevormd, dat we microplastisch noemen." -Carlos Duarte, zei co-auteur Chris Mooney van de Washington Post. “Dit proces duurt van enkele jaren tot decennia. Dus het type materiaal dat we zien suggereert dat het enkele decennia geleden de oceaan binnenkwam. "
Volgens Schlossberg komt 8 miljoen ton plastic elk jaar de oceanen binnen en vandaag accumuleren ongeveer 110 miljoen ton plastic in de wateren van de wereld. Terwijl plastic afval in de Arctische wateren minder dan één procent van het totaal is, vertelde Duarte aan Muni dat de accumulatie van plastic afval in het Noordpoolgebied nog maar net is begonnen. Tientallen jaren plastic uit de oostelijke VS en Europa zijn nog steeds onderweg en zullen uiteindelijk in het Noordpoolgebied belanden.
Onderzoekers hebben verschillende subtropische gyres geïdentificeerd in de oceanen van de wereld waar microplastics de neiging hebben zich te verzamelen. Wat nu verontrustend is, is dat het Noordpoolgebied zich zal aansluiten bij deze lijst. "Dit gebied is een doodlopende weg, oceaanstromingen laten puin aan de oppervlakte," zei co-auteur Maria-Luise Pedrotti in een persbericht. "We kunnen getuige zijn van de vorming van nog een andere stortplaats op aarde zonder de risico's voor lokale flora en fauna volledig te begrijpen."
Hoewel sommige ideeën in de huid om oceaanafval uit plastic op te ruimen, worden momenteel onderzocht, met name het Ocean Cleanup Project, concludeerden de onderzoekers in een persbericht dat de beste oplossing is om harder te werken om het uiterlijk van plastic eerst te voorkomen. In de oceaan.
Jason Daley is een in Madison, in Wisconsin gevestigde schrijver die gespecialiseerd is in natuurlijke geschiedenis, wetenschap, reizen en het milieu. Zijn werk is gepubliceerd in Discover, Popular Science, Outside, Men's Journal en andere tijdschriften.
© 2023 Smithsonian Magazine Privacy Statement Cookie Policy Voorwaarden voor advertenties Kennisgeving uw privacy cookie -instellingen